Blilu Tau Pinter Durung Nglakoni

Blilu Tau Pinter Durung Nglakoni

            Mas Karim mono sawijining kanoman ing Desa Karangsari. Asma jangkepe Karim Amrullah, putrane Pak Zamhuri, juragan mebel lan prabotan omah ing laladan kono. Mas Karim mono sanadyan kalebu nonoman desa, ewa samono dheweke duwe gelar sarjana S2, yakuwi Magister Manajemen (M.M). Dadi arepa kepriye bae, Mas Karim mono klebu wong kang kasinungan kawruh jembar, utamane babagan manajemen. Pak Zamhuri nggadhang dheweke kanthi disekolahake dhuwur, supaya bisa nggenteni lan ngrembakake usaha mebele ing besuk mula. Juragan mebel Zamhuri kepengin supaya anak turune duwe ngelmu utawa kawruh sing jembar, aja ming trima tamatan sekolah dhasar kaya dheweke.

Kahanan sing kaya mangkono, ndadekake Mas Karim rada kemlungkung. Dupeh duwe gelar sarjana, rumangsa kalungguhane luwih onjo tinimbang sapa bae ing desa kono, sing racake mung tamatan sekolah dhasar. Saben ditakoni wong liya sing drajate luwih asor, dheweke suthik wangsulan. Ngendir-ngendirake kapinterane, dupeh putrane juragan sugih. Kahanan sing kaya ngono kuwi, uga wus dimangerteni dening Pak Zamhuri. Marang para andhahane, Pak Zamhuri asring nyuwunake pangapura, sebab pakartine anake sing kerep “mara ati”. Aja ming sadrajat andhahan bae, ingatase karo bapake Mas Karim uga asring “nyenggol rasa”. Satemah ndadekake serik manahe bapake.

Sawijining dina Pak Zamhuri gerah, nganti mlebu ing omah sakit. Toko dol-tinuku prabotan omah dipasrahake anake, supaya dikemonah kanthi becik. Mas Karim bungah kaya kajugrugan kembang, ingatase pangarep-arep sing wus suwe dijangka, lagi bae klakon bareng bapake gerah. Dheweke rumangsa yen toko Zamhuri Mebel bakal luwih laris maneh yen dheweke sing nyekel. Arepa kepriye bae bapake mung tamatan sekolah dhasar, ora bakal mudheng bab manajemen dana. Mangkono panggraitane Mas Karim marang bapake, sing isih gumlethak ing omah sakit.

“Mas Karim, mebel ngaten niki sepasang pinten nggih?” Pitakone Mad Abdullah, pensiyunan guru nalika sesanja menyang toko mebele Pak Zamhuri.

“Selangkung kemawon, pak. Mangga, badhe ngersakaken napa?” Wangsulane Mas Karim marang Mad Abdullah.

“Ah, larang banget mas? Biyen kae bapake sampeyan ngendika nek rega mentahane mung sayuta! Geneya kok dadi mundhak akeh banget?”

“Lah menawi bapak niku dereng kapetang kaliyan sedayanipun. Kalih yuta gangsal atus niki pun kumplit, kula bekta wonten dalem panjenengan. Pripun?

“Ah mboten mas. Menawi pareng, gek sayuta mas?”

Tan kocapa bareng dagangane dinyang dening Mad Abdullah, Mas Karim muring-muring. Ngundhamana lan ngunek-ngunekake Mad Abdullah kadidene wong tuku sing ora mikir. Ingatase apa bae saiki larang, mebel antiq kok ming trima dinyang sayuta. Kahanan iki umyeg lan dadi rerasan ing desa kono. Toko mebele Pak Zamhuri kondhang eleke. Putrane, sing saiki nggenteni jaga, dianggep kurang semanak karo sapa bae. Satemah para warga kiwa tengen kono padha emoh lan nyingkiri toko kasebut, kapinujon arep tuku prabotan omah.

Bareng sawulan wus lumaku, Pak Zamhuri, kondur saka omah sakit. Kahanane wus pulih ngasal kaya wingi uni. Salirane katon seger lan saras maneh. Pak Zamhuri uga wus ngerti kahanan tokone sajege dikemonah Mas Karim. Sawulan nutug, toko kuwi ora mayokake prabotan apa bae. Malah dhuwit modhal sing sedyane kanggo ubengan, gigis dening Mas Karim. Kahanan sing babar pisan ora nate dialami nalika toko dikemonah Pak Zamhuri.

“Rim, Karim, mrenea! Bapak kepengin ngomong karo kowe!” Ngendikane Pak Zamhuri marang Mas Karim ing sawijining sore.

“Inggih pak, pripun?” Wangsulane Mas Karim.

“Aku ngerti, sajege iki kepriye tangkepmu marang liyan. Kowe tansah ngendir-ngendirake dumeh pinter, ora ana sing bisa madhani, nganti bapakmu mbarang iki. Kowe rumangsa luwih pinter tinimbang sapa bae. Kowe kemlungkung dupeh duwe kapinteran babagan manajemen, angkahmu arep ngemonah toko iki kanthi becik. Parandene endi nyatane? Endi kapinteranmu?”

“Inggih pak. Nyadhong duka. Mila leres ngendikanipun bapak. Pranyata anggen kula kumendel njagikake kapinteran kula punika cabar tanpa damel. Kula rumaos kuciwa lan getun, dene kula mboten saged nglangkungi bapak ing kawegigan bab tata pangemonahipun toko punika. Nyuwun pangapunten, bapak!” Matur mangkono, Mas Karim karo nyungkemi pepangkone bapake. Dheweke rumangsa wus kaluputan, satemah atawang tangis.

“Iya wis ora dadi ngapa, ngger! Iki sing diarani ‘blilu tau pinter durung nglakoni’. Sanadyan pintermu bebasan bisa njara langit, ananging kowe isih kurang ing babagan ‘pengalaman’. Arepa bodho landhep dhengkul, ning bapakmu iki wus akeh mangan uyah aseme urip. Bapakmu iki wus nate sinau kepriye pait getire wong laku dagang. Dene kowe, sanadyan ngerti babagan manajemen, parandene isih kumencur ing bab laku dagang. Sing bodho wus ngalami, ning sing pinter durung tau ngrasakake!”

“Inggih pak, nyadhong duka.”

Cuthel.

Liding Crita:

Pengalaman mono sawijing guru kang paling apik. Wong bodho bisa luwih “pinter” tinimbang wong pinter, sebab wus pengalaman. Kosok walik, wong pinter bisa luwih bodho tinimbang wong bodho, sebab durung nate nglakoni. Blilu tau pinter durung nglakoni.

***

Banyumanik, 24 Agustus 2015